"Ballada o Conhornie - Część II: Wschód czy zachód?"

No cześć :) Mimo tego, że mam nawał pracy, udało mi się to dzisiaj wrzucić. Nie jest to zbyt długie, jak zresztą większość moich opowiadań - staram się robić wszystko, żeby zbytnio nie zanudzać ;) Tak więc, życzę udanego weekendu majowego i miłej lektury :)
____________________

      Chłopak ustawił ostatni kamień na stosie, który ułożył jako grób dla swego przyjaciela. Tworzenie go nie zajęło mu zbyt dużo czasu. Martwego żołnierza, który zginął z ręki Loana, miał zamiar zostawić bez pochówku, gdyż nie miał obowiązku grzebać martwych wrogów. Zabrał tylko jego miecz i należący do przyjaciela sztylet, nic innego nie mogło być przydatne - cesarski nie miał przy sobie żołdu.

      Może i powinien był od razu po przebudzeniu się z omdlenia ruszyć w pościg za sługami Cesarstwa, wiedział jednak, że zbyt długo leżał bez przytomności, by ich dogonić i kilkadziesiąt minut go nie zbawi, postanowił więc pochować przyjaciela. Teraz, skoro już to zrobił, mógł z czystym sercem i bez obawy o zemstę ze strony duszy przyjaciela wyruszyć w pościg.

      Zmarli bardzo nie lubili nie być pochowanymi. Jeśli ktoś umarł na odludziu nic się nie działo, jednak, jeśli najbliżsi byli przy czyjejś śmierci i porzucili ciało bez pogrzebu czy spalenia, dusze mściły się na nich, na różne sposoby przykrząc życie żyjącym. Natomiast, jeśli ktoś pochował ciało swego wroga lub takie, na które się gdzieś natknął, duch zmarłego mógł takiej osobie pomóc.

      Mimo to, Conhorn nie mógł jednak tak opuścić Loana. Dłuższą chwilę stał przy grobie, opłakując przyjaciela. Czuł, że powinien już iść, ale coś go zatrzymywało, coś nie pozwalało...

      Ciało żołnierza.

      Kiedy tak stał, podjął decyzję, że jednak pogrzebie i jego. Może i straci na tym kolejne cenne minuty, ale czyjaś przychylność z zaświatów była cenniejsza od czasu, tym bardziej, kiedy walczy się samemu przeciwko całemu Cesarstwu. Usypał więc drugi kopczyk z ziemi i gałęzi. Nie był to może ani piękny, ani wprowadzający w zachwyt grobowiec, ale lepszy taki, niż żaden.

      Teraz już chłopak odwrócił się plecami do miejsca pochówku poległych i z ciężkim sercem zwrócił twarz w kierunku wioski.

      Ruszył przed siebie, kierując się do miejsca, w którym spędził prawie całe swoje życie. Miejsca, które spłonęło w cesarskim przypływie złości. Miał nadzieję znaleźć ślady pozostawione przez odchodzący oddział, za którym musiał podążyć. Biegł, przeskakując przez wystające ponad poziom gruntu, powykręcane korzenie i pnie ściętych przez wieśniaków lub powalonych siłami natury drzew. Nie dbał o zmęczenie, przyspieszony oddech, palące płuca czy serce, chcące wyskoczyć mu z piersi. Nie dbał o nic. Wiedział tylko, że musi dopełnić przysięgi i pomścić przyjaciół. Odnalezienie Virrey i dopadnięcie Czarnej Błyskawicy stało się jedynym sensem i celem jego życia. Wiedział, że jeśli mu się nie uda, nie zazna spokoju, nawet po śmierci.

      Zwłaszcza po śmierci.

      Zbiegał w dół stromego zbocza porośniętego drzewami wzgórza. W oddali widział już prześwitujące między pniami światło - znak, że zbliża się do granicy lasu a tym samym do wioski. Już po chwili ciężko sapiąc zatrzymał się w miejscu, w którym las przechodził w polanę. Widział stamtąd zwęglone szczątki budynków. Niektóre z zabudowań jeszcze się dopalały, niewielkie płomyczki pełzały po spalonych deskach. Na ten widok gardło chłopaka ścisnęło się po raz kolejny w ciągu zaledwie kilku godzin. Całe jego życie legło w gruzach.

      Otrząsnąwszy się, wkroczył między zgliszcza.

      W centrum wioski, a raczej w miejscu, gdzie centrum kiedyś się znajdowało, piętrzył się stos trupów. To już było zbyt wiele. Żołądek Conhorna wywrócił się na lewą stronę i chłopak zwymiotował całą jego zawartość. Przez chwilę stał zgięty w pół, niezdolny do jakiegokolwiek ruchu. Krzywił się, oddychając z trudem. W końcu, ból brzucha popuścił nieco, tak że Conhorn mógł się z powrotem wyprostować. Powstrzymując kolejną falę mdłości, pełen obaw podszedł powoli do stosu. Ku swej uldze stwierdził, że spoczywają tam wyłącznie ciała mężczyzn.

      Kątem oka dostrzegł wzniesiony w pewnym oddaleniu od końca wioski porządny, zgrabny kurhanik, w którym najprawdopodobniej pogrzebani zostali polegli w trakcie ataku na wioskę żołnierze.

      Odszedł stamtąd, mając nadzieję znaleźć jakieś drewno, które byłoby suche, porąbane i przede wszystkim nie spalone przez cesarskich. Na szczęście, żołnierze najwyraźniej nie dostrzegli przygotowanych na zimę zapasów, zmagazynowanych pod lasem w niewielkiej budce na drugim krańcu wsi. Obłożył więc nimi stos i podłożył ogień, przeniesiony z jednego z dopalających się domostw. Stanowiące podpałkę sucha trawa i niewielkie gałązki szybko się rozpaliły.

      Teraz zajął się szukaniem pozostawionych przez odchodzący oddział śladów. Cała ziemia zdeptana była ciężkimi, żelaznymi butami, noszonymi przez żołnierzy, więc odnalezienie tych właściwych nie było proste. W końcu jednak odszukał odciski zostawione przez oddalających się dwójkami wojowników. Prowadziły na południe, w kierunku pobliskiej wsi Polsten.

      Conhorn ruszył ich śladem, zostawiając spaloną wioskę za sobą. W powietrzu rozchodził się smród palonej skóry. Odchodząc, spojrzał jeszcze za siebie. Ujrzał strzelający wysoko w górę płomień, trawiący ciała wieśniaków. Miał przynajmniej kilka, jak nie kilkanaście godzin straty do żołnierzy. Nie miał szans odrobić tego czasu i zdawał sobie z tego sprawę, mógł jednak nie pozwolić na zwiększenie się tej odległości. I nie zamierzał pozwolić.

      Pozostawiając za sobą zgliszcza, ostatecznie zerwał ze swoim poprzednim życiem. Zamknął się stary rozdział w księdze jego istnienia, a rozpoczął nowy.

      Ślady, wbrew domysłom chłopaka, wcale nie prowadziły do Polsten. Około mili od spalonej wsi skręcały w prawo i dalej szły drogą gruntową w kierunku gościńca numer siedem, tak zwanej Cesarskiej Siódemki. Trakt ten łączył położony na wschodzie port Malvand ze znajdującym się na zachodzie, w środkowej części prowincji, miastem Kalmervold, będącym jednocześnie stolicą prowincji. Za Kalmervoldem, Siódemka zamieniała się w Trakt Międzyprowincjonalny, łączący ze sobą wszystkie prowincje.

      Chłopak ruszył dalej, kierując się śladami i zastanawiając się, dokąd najprawdopodobniej skierują się żołnierze. Nie miał zamiaru się poddać, choćby zmierzali do samej stolicy Cesarstwa.

      Choćby musiał stawić czoła całej potędze Cesarza i pokonać całą jego armię, nie podda się. Niechaj imię "Conhorn" na zawsze wyryje się w pamięci tego świata!

      Kiedy dotarł do Siódemki, na której - jak się zdawało - był w tej chwili jedynym podróżnym, zazgrzytał ze złości zębami. Część śladów prowadziła w lewo, a część - w prawo. Kiedy wściekłość minęła, zdał sobie sprawę z tego, w jak beznadziejnej sytuacji się znalazł. Zrezygnowany, padł na kolana i spuścił głowę.

      - Bogowie! Dlaczego mi to robicie?

____________________

Doszliście do końca? No to się bardzo cieszę :)

Mimo kupy nauki, ciesząc się wolnym 

Sagi (bo któż by inny? :P)